Nasz Patron

Urodzony w miasteczku Kowal na Kujawach 30 kwietnia 1310 roku, jako szóste dziecko z małżeństwa Władysława Łokietka (z kujawskiej linii Piastów) i Jadwigi, córki Bolesława Pobożnego i św. Jolanty.

Na tron wstąpił po śmierci ojca w 1333, mając 23 lata. Doprowadził do umocnienia i zintegrowania państwa. Na początku jego rządów państwo liczyło około 106000 km2. W wyniku długich pertraktacji z Zakonem Krzyżackim i po wytoczonym mu procesie kanonicznym (1339) rewindykował w pokoju -kaliskim (1343) Kujawy i Ziemię Dobrzyńską, pozostawił jednak w rękach Krzyżackich: Pomorze Gdańskie i Ziemię Chełmińską. Wykupił prawa Luksemburgów do korony polskiej (1335). W trakcie wojen z Litwą i Tatarami (1340-66) wcielił do swego państwa Ruś Halicko - Włodzimierską. Gdy umierał jego państwo liczyło 270 000 km2 (powiększył je dwukrotnie). Nazwano go Wielkim ponieważ, dbał o obronność kraju (zbudował około 50 zamków), uporządkował prawo, żeby móc rządzić krajem sprawiedliwie, troszczył się o biednych chłopów, powołał pierwszą w Polsce akademię (Uniwersytet w Krakowie był drugą uczelnią w całej Europie). Kazimierz Wielki zasłynął jako doskonały gospodarz administrator. Troszczył się o rozwój handlu i miast (budował spichrze wzdłuż Wisły, otaczał miasta murami obronnymi). Kazimierz popierał rodzimych kupców i rzemieślników. Przez Polskę przechodziły ważne  szlaki handlowe.   Kazimierz przeszedł do historii jako król chłopów, otaczał ich opieką. Tworząc statuty wiślicko-piotrkowskie gwarantował chłopom swobodę osobistą. Król potrzebował ludzi wykształconych, zwłaszcza prawników. Dlatego wzorem innych państw założył, wcześniej wspomnianą, Akademię w Krakowie (1364r.), jako druga po Pradze w Europie Środkowej. Młodzież polska mogła teraz studiować w kraju. Król uporządkował system monetarny, reforma podatkowa wzmocniła finanse publiczne. Kazimierz wielki zapisał się w historii budowaniem silnego gospodarczo państwa, a nie wojnami, jak jego ojciec. Mówi się o nim, że zastał Polskę drewnianą, a zostawił murowaną.               

Był ostatnim Piastem na tronie Polski, nie pozostawił sukcesora męskiego. Usynowił wnuka, Kazimierza Słupskiego, księcia Pomorza Zachodniego. Jednak przedwczesna śmierć Kazimierza Wielkiego (zmarł 1370) przekreśliła jego plany i władzę w Polsce przejęła dynastia andegaweńska.

O okolicznościach jego śmierci pisze kronikarz, Janko z Czarnkowa. Polując w lasach koło Podborza król zachorował, do wskazań lekarzy się nie zastosował i zmagając się z wielką gorączką z trudem dotarł do Krakowa, gdzie 5 listopada 1370 r. zmarł. Został pośpiesznie pochowany 7 listopada z prawej strony katedry wawelskiej, obrzędu pogrzebowego dokonali Jarosław arcybiskup gnieźnieński, Florian biskup krakowski i Piotr biskup lubelski (byli oni obecni wtedy w Krakowie). Czym wytłumaczyć ów pośpiech? Chodziło najwyraźniej o to, aby uprzedzić przybycie do Krakowa Ludwika Andegaweńskiego.

Kazimierz Wielki odegrał znaczną rolę w historii Polski i naszego miasteczka (ufundował kościół pod wezwaniem św. Urszuli, postawił murowany w miejsce drewnianego), dlatego możemy być dumni z tego, że jest on patronem naszej szkoły.
Więcej informacji o naszym patronie  znajdziecie na stronie www.Kazimierzwielki.pl